Monday 10 March 2014

কবিতা

মন গ’লেই মই
গুছি যাব পাৰো
এজন বিষন্ন নাবিকৰ দৰে
সাগৰে বন্দৰে
বন্দৰে সাগৰে

সুৰভিত হেঁপাহেৰে
যিতিয়া
তুমি
দুলি থকা
শ্যামল প্ৰান্তৰত বিষন্নতাৰে
উৰি যায়
এজনী শালিকী
নিৰল বাঁহনীলৈ

এই মাত্ৰ যেন
হাতৰ ধমনি ভাঙি
আটাহ পাৰিব
এটা শিয়ালে
ভয়ালকৈ
ক্ৰমশঃ
আন্ধাৰ হ’ব
জাৰণি যৱনিকালৈ
আৰু 
মোৰ
মন যাব
এক
নীৰৱ প্ৰান্তৰত
তোমাৰ স’তে
মুখামুখীকৈ
বহিবলৈ
শৰীৰী নীৰৱতাৰে৷৷
                   বহুদিন আগতে লিখা

No comments:

Post a Comment