কোলাহলৰ পিছত

আকণ্ঠ কোলাহল পি থৰ হৈ যোৱা সন্ধিয়া প্ৰান্তৰৰ হৈমন্তী পথাৰত আমি পাণ কৰো অন্ধকাৰ। তোমাৰে মোৰে এই নীৰৱতাৰ কোলাহল বিৰিণাবনে বতাহে খেলি যোৱা পথাৰে পথাৰে সঞ্চিত আকাশৰ দুটোপাল অশ্ৰুজল। তোমাৰ মৌন মুখৰ ওঁঠৰ অকণমান মৌ যদি পাণ কৰিব পাৰিলোহেঁতচেন মৌপিয়া এই বিষন্ন সন্ধিয়া !
মোৰ এই অন্ধকাৰ আকাশৰ নিচেই কাষত তোমাৰ মেঘমল্লাৰ শৰীৰ আৰু আঁতৰে নিলগে পথৰুৱা আকাশ অচিনাকি। আচল আকাশে পপীয়া তৰাই আঁক টানে, জোনাকীয়ে তৰা ফুলে। নিঃশ্চল নদীৰ অৱন্ধনা হৃদয় পূৰ্ণ প্ৰেমৰ বাংময় অপ্ৰকাশ। যদি জীৱন হয় এখনি নদী, কিমান সুন্দৰ জীৱনৰ অগ্ৰগতি। আচল আকাশ যদি হয় অচিনাকী তেজে তলমল শ্ৰোতধ্বনিত...... অশ্ৰুসিক্ত তোমাৰ চঞ্চল চকু হৃদয় হাউলি পৰা নিঃশ্চল নদীত। প্ৰেমহীন জীৱন অজীৱন অক্ষম আততায়ী।
আমি দুয়ো নীৰৱে পাণ কৰো আকণ্ঠ এই আকাশ অচিনাকী। মই বাৰু পালো নেকি ভাল তোমাকো পালো ভাল যিদৰে আকাশ অচিনাকী।